Nieuws

Vorige week was ik te gast op de GETS 2011. GETS staat voor Global Education Technology Summit. Het is een bijeenkomst georganiseerd door het Canadese bedrijf SMART, flink financieel ondersteund door het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Canada.
Op de GETS komen allerlei nationaliteiten van over heel de wereld bij elkaar om informatie uit te wisselen over hoe ICT en onderwijs in hun land georganiseerd zijn. Het gaat dan niet alleen maar over SMART boards maar over allerlei ICT zaken. Er waren dit jaar 37 nationaliteiten uit vijf continenten. Vooral het netwerken tijdens de pauzes en de maaltijden is een waar genot.
De GETS wordt traditioneel geopend door CEO Nancy Knowlton. Zij heeft echt aan de wieg gestaan van het SMART Board. Ik geloof dat het in 1991 is geweest dat het eerste SMART Board op de markt kwam. Ik kan me nog herinneren dat we in 1998 bij de CODI Opleiding Tranche I in Eindhoven op bezoek gingen bij de Fontys om zo'n wonderbord te bekijken. Dat kostte toen maar liefst 16.000 gulden. Een paar jaar later had ik zelf zo'n bord in mijn computerlokaal en dat bord heeft wat gebrekjes maar het werkt nog steeds.
Het was ook op één van de andere GETS reizen dat ik bevriend raakte met Martin de Fockert en sindsdien hebben we regelmatig contact per mail, maar meestal via Twitter. Martin was deze keer niet op de GETS, want in september had hij al drie van de vier weken in het buitenland gezeten en momenteel zit hij weer in Portugal. Martin was een hele poos leraar (ik dacht 20 jaar) en weet dus waar hij het over heeft als het gaat over SMART in de klas.
Deze GETS heb ik vooral samen met Charles Stork van SLBDiensten doorgebracht. Bij alle gesprekspartners valt steeds de mond open van verbazing als we vertellen dat scholen in Nederland 16 euro per PC voor Windows betalen. De vertegenwoordiger van Kenia zei overigens dat ze op zijn universiteit helemaal niets betaalden aan Microsoft. Het is inderdaad zo dat er ontzettend veel illegale versies van Microsoft zijn in Afrika.
De eerste sessie van de GETS was er een van ... Bob Hofman. Samen met de Sloveense Darja Znidarsic. Ik weet niet wat dat is, maar als ik Teacher Bob tegenkom dwarrelen daar altijd de knapste vrouwen omheen. Het was dan ook leuk om een paar met Bob samen de maaltijd te nuttigen waarbij de voertaal Engels was.
De sessie na de pauze was van de Duitse Martin die Joachim heet en best behoorlijk Engels spreekt voor een Duitser. Joachim miste een schot voor open doel. Uit het publiek kwam een vraag in het Frans van een man die geen Engels verstond en Joachim verstond geen Frans. Na wat heen en weer getolk bleek dat de man aan Joachim vroeg of hij iets kon laten zien met een SMART board als voorbeeld hoe zo'n bord ingezet zou kunnen worden. Joachim was een half uur te vroeg klaar met de presentatie, maar wat was zijn antwoord ... "Ik ben hier niet op voorbereid, maar als u een afspraak met mij maakt, kan ik u beter van dienst zijn." Dat zou Martin beter opgelost hebben!
De lunch hadden we met een Ethiopisch docent en een ambtenaar uit Kenia. De Ethiopiër had overigens drie jaar in Nederland gestudeerd (informatica op de UvA) en sprak nog een keer zijn bewondering uit voor de Nederlandse tolerantie ten opzichte van negers. Ik vond hem wel heel hard richting zijn landgenoten. In het zuiden van Ethiopië is een enorme hongersnood maar volgens de man was dat hun eigen schuld en gold het maar voor tien miljoen mensen, terwijl er 80 miljoen mensen wonen in Ethiopië.
Tussen de middag liepen Charles en ik even naar Checkpoint Charley. Dat was letterlijk om de hoek, maar toch hebben we even de weg gevraagd aan een paar Duitse agenten. Om ze te testen heb ik bewust een rijtje domme vragen gesteld, maar ze bleven perfect beleefd en geduldig. En dat vond ik in het algemeen zo in Duitsland, de mensen zijn echt ontzettend vriendelijk en aardig tegen je. Ook het verkeer in Berlijn vond ik erg rustig. Geen claxonnerende idioten, maar allemaal gewoon heel rustig. En voetgangers houden zich gewoon aan de stoplichten, rood is rood en dan steek je niet over.
David Lapides laat altijd even zien hoe een klaslokaal er over 5 tot 10 jaar uit zal zien. Drie wanden met touchscreens waar je van alles mee kunt doen. Maar ook devices in de klas uiteraard, het zal wel zoiets worden als wat de iPad nu is.
Daarna kwamen er een sessie van drie mensen. Het mooiste voorbeeld van die sessie kwam van Sharon Tonner van Dundee University in een prachtig Schots accent. Ze had een trompet bij zich en ze maakte de volgende vergelijking. Stel dat ik je een trompet geef en dat ik jou in een uurtje trompet leer spelen. Wat kun je dan na één uur les? Kan ik dan verwachten dat jij trompet kunt spelen? Want dat is wat we doen als we docenten leren omgaan met een SMART board. Docenten krijgen zo'n bord in de klas en een uurtje les hoe ze daar mee om moeten gaan. Dan kun je niet verwachten dat een docent weet hoe zo'n bord werkt, net zo min dat je na een uurtje niet op een trompte kunt spelen. Het goed leren omgaan met zo'n bord duurt maanden, zo niet jaren en er moet constant geoefend worden.
Jeff Mao tipte heel even zijn project aan in Maine. Hij is de grote man achter een laptop project van maar liefst 72.000 laptops (MacBooks). Het is ongelooflijk hoe die man sprak over dat project,  maar ik zal een apart item aan hem wijden.
Phil Quirke is een Engelsman die het hoofd is van een school met 750 leerlingen in de Verenigde Arabische Emiraten. Ik had meteen een vraag aan hem want een vriend van me zit momenteel in de VAE en die had problemen met Skype. Welnu, Skype wordt geblokkeerd in de VAE. Je kunt het daar niet downloaden en installeren. Als het al op je laptop staat geïnstalleerd, dan kun je het daar wel gebruiken. Het heeft er mee te maken dat de telefoonmaatschappijen er op tegen zijn dat er gratis getelefoneerd kan worden. Zijn school staat midden in de woestijn en sommige leerlingen reizen 300 kilometer heen en nog eens 300 kilometer terug per dag! Momenteel zijn ze aan het onderzoeken hoe de kids in de bus aan school zouden kunnen werken. De kosten voor de schoolbus bedragen ongeveer twee miljoen euro op jaarbasis, maar geld is niet echt een issue in dat land. Overigens zijn jongens en meisjes nog strikt gescheiden op school. Ik dacht dat alcoholgebruik een probleem was in de VAE maar dat schijnt niet echt zo te zijn.
's Avonds wilden we graag eten in het restaurant van de televisietoren. Van het hotel kregen we een paraplu mee want het stond flink te regenen. We geraakten wel binnen in de toren maar het restaurant hebben we niet kunnen vinden. Het werd gewoon Vietnamees met een bijzondere ervaring. Ik moet bekennen dat ik een redelijke snelle eter ben, maar bij alle maaltijden die ik met Charles heb gehad was hij eerder klaar met eten dan ik. Dat was zeker ook zo bij de giant vierdubbele hamburger met frietjes en large coke op het vliegveld. Doet me overigens denken aan een gesprek dat ik had tijdens de conferentie met een hoge ambtenaar van Madagaskar. Van Madagaskar is bekend dat de bewoners veel kleiner zijn dan bij ons. Dit kleine mannetje stelde mij de volgende vraag: "Sir, what is the main kind of food that you have in your country?" Waarop ik hem vroeg: "Why?" Hij zei: "You look so big!"
De hotelkamers waren weer als vanouds. We logeerden met zijn allen in het Hilton Hotel en dat is extreem luxe. Ik schaam me er bijna voor. Ik heb verschillende keren gezegd: "De badkamer in mijn hotelkamer was groter dan de badkamer bij mij thuis." Dat was niet waar, maar het was een fantastische ruime hotelkamer met twee bedden, enorm TV-scherm (niet aan gehad), bureau, zitje, halletje, kluis en noem maar op. Volgende keer smokkel ik iemand mee. In zo'n hotel wil je uiteraard ook internet en dat zou niet bij de conferentie inbegrepen. Internet wordt in de Hilton Hotels geregeld door SwissCom en dat kost 22 euro per dag. Eerst krijg je drie keer de vraag of je beseft dat er extra voor betaald moet worden, vervolgens moet je nog een handtekening zetten dat je akkoord gaat dat je extra zult betalen en dan krijg je een code. Op de kamer was de verbinding supersnel maar tijdens de conferentie was het gewoon een drama. Er waren presentaties die problemen hadden met de internetverbinding tijdens de presentatie, gewoon omdat er op dat moment te veel mensen in de zaal waren die zaten te Twitteren (zoals mijn buurman) of hun mail zaten te checken. Charles en ik hebben maar even geklaagd en dan wordt er ook niet moeilijk gedaan, je krijgt gewoon de volgende dag gratis of je geld terug.
Ook op de vrijdag werd er om 08:00 uur gestart! Het is inderdaad ontbijt om zeven uur en om acht uur aan de bak. Nancy startte met een blik naar de toekomst gebaseerd op het filmpje "A Day Made of Glass" dat te vinden is op YouTube. Ze licht ook altijd een tipje van de zakdoek op waaronder alle geheimen van SMART liggen. En daar moet je dan een zogenaamde Non Disclosure Agreement (NDA) voor tekenen bij aanvang van de conferentie. Ze zijn iets milder geworden bij SMART. Vroeger mocht je geen enkele foto plaatsen en niets plaatsen over de GETS. Bob Hofman tekent trouwens die NDA gewoon niet.
Daarna vergistte ik me in een sessie, want die ging helemaal in het Spaans. Geen nood, want achter in de zaal zit een vijftal tolken en je kunt gewoon een koptelefoon opzetten om de vertaling te beluisteren. Hierna kwam Jeff Mao met zijn spetterende show over jet laptop project in de staat Maine in de Verenigde Staten. Alle leerlingen in die staat hebben dus een MacBook en dat kost die leerlingen helemaal niets.
Wat mindere presentaties maak je ook wel eens mee en dat was na de lunch het geval. Het zijn van die personen die een berg sheets hebben en dan al die sheets één voor één gaan staan voorlezen. Dat gebeurde twee achtereenvolgende sessies en dan mag je professor zijn maar dat is geen garantie voor een goede presentatie, zo bleek opnieuw. Snel vergeten.
Chang-Hsun Yang uit Taipei daarentegen was geweldig. Hij vertelde over de projecten die er in Taipei zijn met de Technology bag waarin o.a. een rekenmachine en een laptop zitten. Ik dacht dat er PER KLAS per jaar een bedrag van 35.000 euro beschikbaar is voor ICT op school. Bij een heel andere sessie hoorde ik dat ze in Zuid-Korea ook flink bezig zijn. Binnen nu en vier jaar moeten daar alle schoolboeken definitief vervangen zijn door digitaal materiaal.
Na de lunch was het lachen met een Fransman die een voorbeeldlesje gaf voor onderwijs in de Franse taal. Dat was een perfect voorbeeld maar Frans is niet zo mijn ding en ik moest even een issue oplossen binnen onze ELO. Van een collega kreeg ik het verzoek om even in te grijpen aangezien er wat cyberpesten aan de hand was. Vanuit Berlijn regel je dan het een en ander zonder dat iemand in de gaten heeft dat je zo ver weg zit.
Na 55 minuten landde ik weer op Schiphol en een paar uur later was ik thuis. Volgende keer weer hoop ik.

Foto's van Berlijn
Foto's van de GETS