Nieuws

Het was een lekker ontbijtje vanmorgen met croissantjes en een gekookt eitje. Thijs lag nog lekker te slapen en ik heb een bordje met eten op zijn kamer gebracht want alles was al bijna op toen ik in de eetzaal kwam. Bij het begin van de vierde conferentiedag heb ik wat foto's genomen. Vooral de briefing van de Egyptische schoolkinderen die ingeschakeld worden was leuk om te fotograferen. Inmiddels heb ik een reputatie bij de iEarn delegatie, ze hebben gevraagd of ze mijn foto's mogen hebben voor de eindpresentatie. Om 11 uur zou onze taxi komen en tijdens het wachten raakte ik behoorlijk geïrriteerd door onze Amerikaanse scheikundelerares. Ze vond het een schande dat ze gisteren tijdens de lunch 15 Egyptische ponden had moeten betalen voor haar large soda, dat is immers ongeveer twee euro en over het algemeen is het hier inderdaad goedkoper. Als ze vanavond haar pizza overslaat heeft ze het geld al \"dik\" terug. Er zijn twee taximaatschappijen hier. Je hebt de legale Yellow Cab maatschappij die met een meter werken en waar je zelfs een bonnetje van krijgt en daarnaast de wilde Black-and-White taxi's die ongeveer het dubbele kosten van de Yellow Cab. We hadden geen trek 100 ponden te betalen, maar ja, uiteindelijk moest het toch anders waren we nooit in Caïro gekomen. Bij het Egyptian Museum heb ik kaartjes gekocht voor one teacher and four students, dat scheelt namelijk de helft van de prijs (25 in plaats van 50 ponden). Om dat te bereiken moest ik een teacher pass laten zien. Ik toonde mijn rabobankpas en het was in orde. Het museum is heel groot en we hebben een gids genomen om in anderhalf uur de belangrijkste mooie stukken te zien. De gids had hele leuke interessante verhalen en het is veel beter dan met een boekje rond te lopen of alles te lezen. Na zijn rondleiding zijn we zelf de schatten van Tutanchamon gaan bekijken. De mummies hadden we ook nog willen doen maar dat kostte 100 per persoon en dat hadden we er niet voor over. In het museum sloten Tim en Ilona zich bij ons aan en we besloten samen met een taxi terug te gaan. In een zevenpersoons taxi konden we met zijn allen mee. Ik mocht van Alexander voorin en dat was heel vriendelijk van hem. Aanvankelijk hadden we weer de grootste lol in de hectiek van het verkeer in het centrum van Caïro. Net buiten Caïro op de rondweg sprong echter plotseling de voorruit in honderddjuizend stukjes, het glas bleef gelukkig wel in de ruit staan. We schrokken ons kapot, maar de chauffeur stapte uit, sloeg met zijn rubberen mat de voorruit eruit onder het toeziend oog van een agent en na een kwartiertje reden we gewoon verder. Gelukkig had ik mijn pet en zonnebril op, overal vlogen de kleine splintertjes door de auto. Bovendien wist de chauffeur de weg niet en vroeg hij aan mij hoe we moesten rijden. Tja, mensen die mij kennen weten dat het dan niet goed gaat komen. Maar warempel: Hardwin wist de weg en met trillende benen stapten we ons hotel in. Ik had uiteraard medelijden met de taxichauffeur en gaf hem 50 fooi en bovendien mijn pet (die eigenlijk van Bart is). Mohammed van de organisatie hier weet mij te vertellen dat het quite common is dat er een voorruit springt. Ze noemen het \"glass cancer\". De ruiten zijn van heel goedkoop glas en ze springn makkelijk. Een nieuwe voorruit kost ongeveer 70 Egyptische ponden. De jongens gaan vanavond een boottocht maken met diner en bellydancing. Ik moet nog even bijkomen van de schrik.